Totdat ik zelf een miskraam kreeg met 8 weken zwangerschap, dacht ik altijd dat het zo ging als je ziet in de film: een beetje bloed, wat buikkrampen en thatβs it. Maar dat is niet hoe ik het ervaren heb. Het was heftiger dan ik had gedacht, zowel lichamelijk als mentaal.
Bovendien kwam ik erachter dat er nog altijd een heel erg taboe heerst op het hebben van een miskraam. Veel meer vrouwen dan ik dacht hebben er ervaring mee. Alleen kwam ik daar pas achter toen ik er zelf openhartig over vertelde. Ik kon op het moment van mijn eigen miskraam (bijna) nergens ervaringsverhalen vinden van anderen. Terwijl ik daar juist heel erg behoefte aan had. Daarom deel ik mijn ervaring over mijn miskraam toen ik 8 weken zwanger was.
Ik gebruik in deze blog heel bewust de term ‘ons kindje’ en niet ‘vruchtje’ of ‘zwangerschapsweefsel’, wat vaak door de zorgverleners gezegd wordt. Dat begrijp ik, maar het voelt voor mij toch te onpersoonlijk. Want hoe klein het ook was, het voelt toch echt als ons kindje. En niet als een ‘vruchtje’.
Voor het eerst zwanger
In januari 2021 kom ik erachter dat ik voor de eerste keer zwanger ben. Eind 2020 hadden Jeroen en ik besloten dat we het gingen proberen. En eigenlijk was het vrij snel daarna ‘raak’. Ik ben op een ochtend echt kotsmisselijk en de zwangerschapstest bevestigt mijn vermoeden: 2-3 weken zwanger! Blijdschap en shock wisselen elkaar af. Maar, de blijdschap overheerst. Nadat in 2020 bij Jeroen teelbalkanker werd geconstateerd weten we namelijk één ding heel erg zeker: we willen heel graag een kindje. Maar dat het ons zo snel gegund is hadden we niet verwacht. Ik zoek een verloskundige uit in de buurt en plan een afspraak in voor een paar weken later.
Ik voel me goed en kan eigenlijk niet wachten om het nieuws te vertellen aan anderen. Ook al weet ik dat het nog vroeg is en dat we het beter kunnen wachten tot ik 12 weken zwanger ben. Toch brengen we mijn ouders en de ouders van Jeroen al persoonlijk op de hoogte. We zijn gewoon echt heel erg blij. Over een paar maanden worden we papa en mama!
Mijn slechte voorgevoel klopt: een miskraam
Vol verwachting en een beetje gespannen stappen Jeroen en ik begin februari 2021 bij de verloskundige binnen voor de eerste echo. Als het goed is zou ons kindje nu rond de 8 weken zijn. De hartslag zou vanaf nu zichtbaar moeten zijn op de echo.
Eerlijk gezegd heb ik dan al een slecht voorgevoel. Die week ervoor verlies ik namelijk een heel klein beetje bloed. Echt maar een paar druppels. Daarna had ik mij suf gegoogeld. Dit beetje bloedverlies kan zowel betekenen dat het helemaal mis is of dat er gewoon niets aan de hand is. Jeroen en ik hebben die week daarom al wel tegen elkaar uitgesproken: ‘eerst maar eens kijken of het goed zit’.
Ik ga op de bank liggen naast het echo apparaat, met Jeroen op de stoel naast mij. Allemaal lekker onpersoonlijk met mondkapjes op vanwege covid-19. Mijn verloskundige dimt het licht en smeert mijn buik in met koude gel. Vol verwachting kijk ik op het grote televisiescherm om de beelden van mijn eerste kindje te kunnen zien. Al snel zie ik iets wat heel duidelijk mijn baarmoeder moet zijn met daarin ons kindje. Maar zowel het beeld als mijn verloskundige blijven angstvallig lang stil. Ik weet niet meer wat ze na, voor mijn gevoel een eeuwigheid, precies zegt, maar het is iets als: ‘ik zie helaas geen hartslag’.
Zowel ik als Jeroen zijn in shock. Ik heb gewoon een levenloos kindje in mijn buik terwijl ik dacht zwanger te zijn. Terwijl ik had gedacht blij en trots naar buiten te lopen met een mooie echofoto van ons kindje. Ik kan niet eens echt huilen. De verloskundige checkt het nogmaals, maar de uitslag blijft hetzelfde. Een miskraam, ons kindje is niet ouder dan 8 weken.
Verdoofd kom ik van de bank af en ga in de stoel zitten tegenover de verloskundige. Zij vraagt of ik de echo foto mee wil. Ja, dat wil ik eigenlijk wel. De rest van het gesprek kan ik mij niet eens meer herinneren. Mijn verloskundige zal mij de volgende dag bellen om wat praktische dingen door te nemen. Nu eerst maar eens naar huis en de shock verwerken. Buiten op de parkeerplaats komen de tranen pas. En thuis helemaal. Het besef begint in te dalen dat we niet zoals gehoopt van de zomer papa en mama worden.
Medicijnen om een miskraam op te wekken
In eerste instantie vind ik het een heel luguber idee dat ik nog rondloop met ons levenloze kindje in mijn buik. Mijn eerste reactie is dan ook: haal het alsjeblieft zo snel mogelijk weg. Na een nachtje slapen besef ik dat ik dat toch liever mijn lichaam zelf de miskraam wil laten voltooien, dan dat ik medicijnen in moet nemen of een ingreep (curettage) moet ondergaan. Het betekent dat ik wacht totdat ons levenloze kindje door mijn lichaam zelf wordt uitgestoten. Als het goed is gebeurt dit binnen zo’n twee weken, legt de verloskundige mij uit.
De dagen erna probeer ik afleiding te zoeken in mijn werk. Ondertussen kijk ik elke keer vol spanning op de wc of ik een druppeltje bloed zie. En met elke steek in mijn buik denk ik dat de miskraam begint. Maar het komt niet. Na twee weken word ik gek van het wachten. Ik blijf hopen dat mijn lichaam dit zelf op een natuurlijke manier ‘oplost’, maar er gebeurt werkelijk niets. Op kantoor maak ik een praatje bij de koffieautomaat met een collega waarvan de vrouw elk moment kan bevallen. Ik doe alsof er niets aan de hand is, maar hij moest eens weten hoe pijnlijk dit gesprek is. Diezelfde week nog bel ik mijn verloskundige dat ik een afspraak in het ziekenhuis wil.
Stiekem hoop ik dan nog dat de verloskundige het de eerste keer fout gezien heeft. Maar ook in het ziekenhuis bevestigt de gynaecoloog dat ons kindje geen hartslag heeft. In overleg krijg ik medicijnen mee om de miskraam op te wekken. Die mag ik innemen wanneer ik dat wil. Vrij snel zijn Jeroen en ik het eens dat ik deze gewoon meteen ‘s avonds voor het slapen inneem. De hele tijd denk ik ‘voel ik al wat’? Ik bereid me voor op een helse nacht, maar gelukkig val ik nog wel in slaap.
Midden in de nacht word ik wakker van hevige buikkrampen en koude rillingen. De medicijnen zijn duidelijk hun werk aan het doen. Met een warme kruik tegen mijn buik val ik gelukkig weer in slaap. Totdat ik ‘s ochtends vroeg wakker word met het gevoel alsof alle sluizen open zijn gezet. Ik heb werkelijk nog nooit zoveel bloed in het echt gezien. Het loopt echt langs mijn benen naar beneden. En het blijft maar stromen. Een beetje in paniek hop ik heen en weer tussen de wc en de douche.
Ik denk dat Jeroen wel 10 keer zegt dat ik de verloskundige moet bellen. Anders brengt hij me naar de eerste hulp. Dan maar mijn verloskundige bellen, die mij verzekert dat dit normaal is. Even later verlies ik de vruchtzak waar het kindje in heeft gezeten. Totaal onverwachts geeft dit echt een hele heftige emotionele ontlading. Als ik er nu weer aan denk word ik er weer helemaal emotioneel van.
Ik denk dan nog dat de miskraam klaar is, maar de verloskundige die ik inmiddels weer aan de telefoon heb vraagt mij goed op te letten of ik ook echt ons kindje, of zoals zij het noemt ‘het vruchtje’ verlies. Dat gebeurt nog geen half uur later. Eindelijk, ik ben er vanaf. Dat klinkt misschien bot en gek, maar zo voelt het na die paar weken. Een opluchting, ondanks het verdriet.
Wat doe je na een miskraam?
Gelukkig had mijn verloskundige mij van tevoren gevraagd wat ik met ons kindje wilde doen als het ‘kwam’. Hier had ik namelijk echt totaal niet bij stil gestaan. Op aanraden van mijn verloskundige heb ik ons kindje zo goed en zo kwaad als het ging opgevangen en in een bakje water gedaan. Op die manier hadden we nog even de tijd om te beslissen hoe we afscheid wilden nemen.
Het is heel vreemd en surrealistisch om je kindje, dat zo gewenst was, in een bakje water te zien drijven. En eerlijk is eerlijk, het ziet er met 8 weken natuurlijk ook nog niet echt helemaal uit als een kindje. Maar het voelde voor mij wel al als ons kindje.
De eerste dagen meld ik mij ziek, maar na een paar dagen ga ik weer aan het werk. Mijn leidinggevende en een paar collega’s vertel ik wat er aan de hand is. Maar ik heb absoluut geen zin in medelijden of gesprekken over mijn miskraam. Bewust vertel ik het dus niet aan teveel mensen. Daarvoor is het allemaal nog te vers.
Samen met Jeroen en onze hond Donnie maken we deze dagen lange wandelingen over het strand, terwijl we over de miskraam praten. Zo ontstaat ook na een paar dagen het idee om ons kindje hier een plekje te geven. Een paar dagen na de miskraam nemen we het bakje met water waar ons kindje in zit mee op een van onze wandelingen. We geven het een mooi plekje en laten een soort gedenkteken achter. De weken erna bezoeken we de plek regelmatig en hebben we het over de miskraam, maar ook over een eventuele nieuwe zwangerschap.
Het helpt mij heel erg dat we een tastbare plek hebben om naartoe te gaan en het verdriet te verwerken.
Als de miskraam langer duurt dan verwacht…
Het bloeden wordt in eerste instantie na de miskraam snel minder, maar na een paar weken is het helaas bij mij nog steeds niet over. En dat zou wel moeten. Mijn verloskundige stuurt mij daarom toch weer terug naar het ziekenhuis. Hier blijkt op een echo dat er nog weefsel in mijn baarmoeder zit, wat er uit moet komen. Anders is er een kans dat dit kan gaan ontsteken. In overleg met de gynaecoloog kijken we het nog heel even aan, voordat er ingegrepen wordt.
Ik zal de terugweg van het ziekenhuis naar huis nooit vergeten. Terwijl ik zelf rijd in de auto, voel ik een golf warm vocht tussen mijn benen stromen. Echt een stroom die je niet kan stoppen. In paniek en met hulp van Jeroen weet ik onze auto op een parkeerplaats langs de kant van de weg te zetten. Wanneer ik uit de auto stap loopt het bloed via mijn broekspijpen op de grond. Waarschijnlijk heeft de inwendige echo in het ziekenhuis ervoor gezorgd dat het laatste stukje weefsel dat na de miskraam is achtergebleven, is los gekomen.
Jeroen wil eigenlijk terug naar het ziekenhuis, maar ik wil alleen maar naar huis. We hebben nog een soort aluminium zeiltje in de auto liggen, dat je normaal gebruikt om de zon tegen te houden als je lang geparkeerd staat. Hier ga ik uit voorzorg maar op zitten. Anders kunnen we de bekleding van de stoelen wel weggooien.
Thuis ga ik snel onder de douche staan en leef ik de rest van de dag in een soort roes. Dit was echt het laatste stukje. Hierna wordt het bloeden snel minder. Hoewel ik mij ook hierna nog weken lang ‘kapot’ heb gevoeld. Totdat ik na een paar maanden voor het eerst weer ‘normaal’ ongesteld word.
De miskraam een plek geven
Terwijl ik dit typ zijn we inmiddels ruim een jaar verder. En ben ik hoogzwanger! Jeroen en ik hebben er heel bewust voor gekozen om vrij snel na de miskraam opnieuw te proberen om zwanger te worden. En ik ben heel blij dat het ons gegund is. Maar, het heeft ook echt even geduurd voordat we de miskraam een plekje konden geven.
Zo kon ik bijvoorbeeld wekenlang echt geen beelden van zwangere vrouwen zien. Niet in series, films of op social media. Een zwangerschapsaankondiging op social media kon mijn hele dag verpesten. Nu pas snapte ik hoe pijnlijk dit kan zijn. Het heeft er ook voor gezorgd dat ik wat terughoudender werd in wat ik wel en niet deelde over mijn eigen tweede zwangerschap. Ik was heel erg blij, maar tegelijkertijd wist ook hoe fragiel het was. En hoe mijn blijdschap over mijn zwangerschap anderen kon kwetsen.
Ook merkte ik dat er bij Jeroen en mij wat van de onbevangenheid af was, toen ik voor de tweede keer zwanger bleek te zijn. Elke echo waren we toch weer bang dat er slecht nieuws zou komen. En ook als er goed nieuws kwam durfde ik toch niet echt heel blij te zijn. Zelfs ruim voorbij de 12 weken heb ik dat gevoel gehouden. Elke echo weer zei ik: ‘gelukkig, hij doet het nog’.
Inmiddels kan ik mijn tweede zwangerschap wel echt helemaal omarmen. De laatste loodjes zijn in zicht en ik heb vertrouwen in mijn lichaam. Ook al steekt af en toe nog heel even de angst de kop op: ‘voel ik hem nog wel?’ Het plekje in de duinen bezoeken we inmiddels steeds minder. Maar als we er voorbij lopen hebben we het er wel over. Over dat het goed is zo. Het heeft de eerste keer niet zo mogen zijn.
Zonder die miskraam met 8 weken was de kleine die nu in mijn buik zit er ook niet geweest. Dat ga ik hem als hij oud genoeg is ook nog een keer rustig uitleggen. Want als ik één ding heb gemerkt, is dat het mij heel erg heeft geholpen om open te zijn over mijn miskraam. Het hoeft geen taboe te zijn, hoe verdrietig en moeilijk het soms ook is.
Op mijn blog deel ik regelmatig persoonlijke verhalen. Wil je meer lezen? Kijk dan op mijn persoonlijke pagina.
2 Comments
Patty
15 juli 2022 at 14:43Bedankt voor het delen! Ons verhaal is vergelijkbaar hoewel het wel het 2e kindje is. Veel geluk met de kleine.
Kirsten
15 juli 2022 at 19:27π Sterkte!