Hoe weet je of je een burn-out hebt? Dat is de zin die ik denk ik wel honderd keer gegoogeld heb in de weken voordat ik mij uiteindelijk ziek meldde. Samen met andere zoektermen, zoals ‘overspannen’ en ‘stress’. Maar niemand kan je natuurlijk vertellen of je wel of niet een burn-out hebt. Ik herkende in alle verhalen die ik las wel iets, maar ook een heleboel dingen niet. Uiteindelijk had ik gelukkig zelf wél door dat het niet langer zo ging.
Waarom ik mijn verhaal vertel
Misschien lees je dit, omdat je zelf met een burn-out thuis zit. Weet dan, dat het ooit beter gaat. Écht! Er is licht aan het einde van de tunnel. Op het moment dat ik net thuis zat kon ik mij absoluut niet voorstellen dat ik ooit weer zou kunnen werken of überhaupt zin zou hebben om de deur uit te gaan en onder de mensen te komen. En ik ben er ook nog lang niet. Maar het gaat inmiddels al een stuk beter dan toen ik net thuis zat.
En ik heb zelf heel veel gehad aan ervaringsverhalen van anderen. Toen ik net een paar dagen ziek thuis zat heb ik tranen met tuiten gehuild bij het zien van het televisieprogramma ‘Sophie in de Mentale Kreukels’. Voor mij was het zo fijn om te weten dat ik niet de enige was die dit doormaakte. Dat ik niet gek was. Dat ik geen aansteller was. En dat het goed zou komen uiteindelijk.
Maar ook als je dit leest en niet zelf een burn-out hebt, heb je misschien wel een familielid, vriend, vriendin of collega die hiermee worstelt. Ik hoop dat door mijn verhaal te delen, jij beter begrijpt hoe je daarmee om kan gaan. Wat helpt, wat je kan vragen of wat je kunt doen. Want je ziet aan de buitenkant niet hoe slecht iemand zich van binnen voelt. En daarom vertel ik juist mijn verhaal.
Alleen door met z’n allen meer open te zijn over mentale problemen, kunnen we het taboe doorbreken. En kan er meer begrip ontstaan over bijvoorbeeld een burn-out. Ik vond het ook heel moeilijk én doodeng om te praten over mijn burn-out. Het heeft ook even geduurd voordat ik er klaar voor was. Maar toen ik er eenmaal open over was, kwam ik erachter dat familie, vrienden maar ook onbekenden dat eigenlijk heel fijn vonden. En vervolgens ook makkelijker over hun eigen struggles durfden te vertellen.
Vergeet niet: er zijn zoveel mensen die worstelen met allerlei mentale problemen. Maar heel veel mensen worstelen daar helemaal in hun eentje mee. Door open te zijn over onszelf en te luisteren naar een ander, kunnen we daar verandering in brengen. En dan bedoel ik echt niet dat je, net als ik, je persoonlijke verhaal op internet moet zetten. Mag wel natuurlijk, als je dat wil 😉 Maar er ‘gewoon’ over praten met een goede vriend of familielid kan al helpen.
In zekere zin ben ik dankbaar dat ik een burn-out heb gekregen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik zoveel meer over mezelf te weten ben gekomen. Én zoveel gelukkiger ben!
Hoe wist ik dat er iets aan de hand was?
Jeroen was degene die mij aan het denken heeft gezet over mijn gezondheid. Hij zei op een bepaald moment tegen mij: “wat ben je nou werkelijk aan het doen?” Ik ging ‘s ochtends vroeg de deur uit, kwam vaak pas ‘s avonds laat weer thuis. Hartstikke chagrijnig door alle files op de weg en door het werk dat ik niet uitdagend genoeg vond. Vervolgens gingen we samen eten en viel ik vaak halverwege de serie die we keken al in slaap. Dit patroon herhaalde zich totdat het weekend was. En ook in het weekend kon ik alleen maar slapen. Ik had nergens meer zin in en totaal geen energie. Maar voor mijn gevoel was er hier nog steeds niets aan de hand. Ik bedoel, dit was nu eenmaal het werkende leven: iedereen deed dit toch?
Gelukkig hadden we een vakantie op de planning staan. Ik keek er heel erg naar uit om even twee weken weg te zijn uit Nederland, even bij te komen in de zon en helemaal niets doen. Ik hoopte dat ik daarna weer vol energie aan het werk kon gaan.
Maar het tegenovergestelde was waar. De vakantie was heerlijk! Hij had alleen nog drie maanden langer mogen duren. Totaal uitgeput kwam ik terug. Ik begon weer aan de dagelijkse sleur van vroeg opstaan, in de file staan en achter de computer zitten. Maar met de dag werd het moeilijker en moeilijker om dit vol te houden. Het is moeilijk om uit te leggen hoe dat voelt, maar je kunt het vergelijken met een soort gewicht dat de hele tijd op je drukt. Je bent er fysiek wel, maar in je hoofd ben je mijlenver weg. Zoiets.
Ook kreeg ik ruzie met Jeroen om niets, was ik alleen maar aan het bumperkleven en schelden in de auto en had nog minder zin dan ooit om naar feestjes en verjaardagen te gaan. Ik deed totaal geen moeite meer om er leuk uit te zien. Het interesseerde mij gewoon niet meer. Ik sleepte mijzelf de dag door. Het enige wat mij nog af en toe op de been hielp, dacht ik, was een goede fles wijn achterover slaan.
Toen ik een paar weken nadat ik terug kwam van vakantie ook nog eens buikgriep kreeg en koste wat het kost naar mijn werk wilde gaan, heeft Jeroen ingegrepen. Ik moest mij ziek melden. En terecht ook, want ik was kotsmisselijk en kon niet eens een boterham binnen houden. Die paar dagen ziek op bed liggen zorgden ervoor dat er bij mij ook een lampje ging branden. Was dit nou mijn leven? Toen heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en huilend mijn manager opgebeld, om te zeggen dat ik op was. Het ging gewoonweg niet meer.
Ik meldde mij ziek, en toen…
Stortte ik in. Letterlijk. Het is eerlijk gezegd een beetje wazig allemaal, deze hele periode. Maar ik weet nog wel heel goed dat ik de eerste paar dagen alleen maar kon slapen en huilen. Het was zo’n opluchting dat ik even niet meer naar mijn werk hoefde. Maar bezige bij als ik ben, was ik wel al direct bezig met de toekomst: want hoe nu verder?
Ik kom uit een familie waarin ziek thuis zitten eigenlijk niet echt aan de orde is. Misschien eens in de twee jaar als je echt een griepje te pakken hebt. En voor mijn gevoel was ik ook eigenlijk niet echt ziek. Ik voelde mij zelf eigenlijk een beetje de aansteller. In plaats van ziek thuis te zitten, ben ik daarom gewoon direct vacatures gaan zoeken. Door te switchen van baan zou ik wel weer lekker in mijn vel komen te zitten. Ik wilde in ieder geval per se niet ziek thuis zitten. Ik ben heel dankbaar dat de persoon met wie ik toen een kennismakingsgesprek had voor een andere baan, mij aanraadde om maar gewoon even thuis te blijven.
Na, ik denk een week of twee, thuis te hebben gezeten ging ik langs bij de bedrijfsarts. Deze zei doodleuk dat ik over twee weken alweer voorzichtig aan het werk kon. De schrik sloeg mij om het hart: daar was ik nog helemaal niet klaar voor! Maar ja, als de bedrijfsarts het zegt dan doe ik het wel. Die zou het ten slotte wel weten toch?
Gelukkig raadde Jeroen mij aan om ook mijn eigen huisarts te bezoeken. Die zag dat ik nog lang niet klaar was om ook maar iets te doen. Hij stuurde mij door naar de praktijkondersteuner, die samen met mij een psycholoog ging zoeken. Ondertussen vroeg ik een second opinion aan bij een andere bedrijfsarts, die gelukkig ook wel inzag dat ik nog niet aan het werk kon. Ik mocht in ieder geval even drie maanden helemaal tot rust komen. Daarna zouden we wel weer verder zien.
Ik schrijf er nu heel luchtig over, maar de second opinion aanvragen bij de bedrijfsarts was denk ik één van de lastigste dingen die ik heb gedaan tijdens mijn burn-out. Je moet je even voorstellen dat ik al iemand ben die het moeilijk vind om voor mezelf op te komen op mijn werk en nee te zeggen. Waarschijnlijk ook één van de redenen dat ik een burn-out heb gekregen. En dan moet je ook nog eens, terwijl je al helemaal uitgeput en onzeker bent over alles, tegen een arts in gaan. Het voelde alsof ik niet geloofd werd. Alsof ik mij moest verantwoorden voor mijn ziek zijn. En dat maakt je op zo’n moment nog onzekerder dan je al bent.
Hierna ben ik eigenlijk pas echt gaan herstellen. Eerst door een paar weken helemaal niets te doen. Te slapen, te wandelen en alleen de dingen te doen die op dat moment goed voelden. Later door samen met een psycholoog aan mezelf te werken. Door bijvoorbeeld in kaart te brengen wat mij gelukkig maakt. En wat er voor nodig is zodat ik tevreden kan zijn met mezelf en mijn leven.
Had ik het kunnen zien aankomen?
Achteraf is het altijd makkelijk praten. Maar ja, dan had ik het wel kunnen en misschien ook moeten zien aankomen. Ik ben al eerder heel ongelukkig geweest op mijn werk. Maar dan was mijn remedie altijd om gewoon een andere baan te zoeken. Niet om echt te kijken waar het probleem lag. Het is denk ik niet voor niets dat ik in de paar jaar na mijn afstuderen meerdere keren van baan gewisseld ben.
Ook heb ik enkele jaren terug een heftig ongeluk gehad, waar ik een lange tijd van heb moeten revalideren. Met name fysiek, maar ook mentaal. Maar eigenlijk ben ik, zodra de artsen zeiden dat het weer kon, weer vol verder gegaan met mijn leven. Alsof er niets was gebeurd. Ik ben nota bene een bestuursjaar van een studentenvereniging gaan doen. Niet echt de meest ideale omstandigheden om te herstellen van een ongeluk. Achteraf gezien, had ik waarschijnlijk veel langer de tijd moeten nemen om hier van bij te komen.
Door de gesprekken met mijn psycholoog weet ik nu ook dat er een aantal kenmerken in mijn persoonlijkheid zijn die ervoor zorgen dat ik makkelijker in een burn-out terecht kom. Zo ben ik heel gevoelig en daarom ook vaak bezig met de gevoelens van anderen in een bepaalde situatie. Daardoor heb ik de neiging om mijzelf weg te cijferen. Verder ben ik heel introvert en kosten sociale verplichtingen mij heel veel energie. Iets wat veel mensen denk ik niet van mij verwachten. Ik kan mij namelijk heel makkelijk in grote groepen mengen, maar ik heb daarna wel even tijd nodig om daarvan bij te komen. Bovendien heb ik moeite met nee zeggen. Waar ik gemakkelijk een grote mond heb als het om de belangen van anderen gaat, vind ik het veel moeilijker om mijn eigen grenzen aan te geven.
Allemaal dingen die ik in mijn achterhoofd misschien wel wist, maar nooit bewust mee bezig was. In zekere zin ben ik dan ook dankbaar dat ik een burn-out heb gekregen. Het heeft ervoor gezorgd dat ik zoveel meer over mezelf te weten ben gekomen. Én zoveel gelukkiger ben!
Denk je na het lezen van deze blog nou, shit misschien heb ik zelf wel een burn-out? Neem dan alsjeblieft contact op met je huisarts of kijk hier of hier voor meer informatie. Op mijn persoonlijk blogpagina zal ik vaker posten over mijn eigen ervaringen met een burn-out.
1 Reactie
Wout Delen
18 november 2020 at 14:23Mooi herkenbaar verhaal.