Mijn verhaal over de week van maandag 13 april, Tweede Paasdag, tot en met zondag 19 april. Het was een week met ups and downs, waarin het mij pijnlijk duidelijk wordt dat ik nog heel veel moeite heb om mijn energie goed te verdelen. Maar waar ik ook heel blij ben dat ik mij inmiddels af en toe weer ‘normaal’ begin te voelen, zoals het was voordat ik een burn-out kreeg. Ik zoek mijn grenzen op en dat gaat af en toe met vallen en opstaan…
Maandag: Tweede Paasdag en een ontzettende baaldag
De dag begon goed: ik was voor de verandering weer eens voor de wekker wakker! Ik begin vol goede moed, maar al snel loop ik vast. Er spookt vanalles door mijn hoofd over de Corona crisis: hoe zit dat eigenlijk met mijn re-integratie? Ga ik in deze tijd wel een nieuwe baan vinden? Of als ik voor mezelf begin, ga ik wel opdrachten krijgen nu? Er is nu zoveel onzekerheid. Waar moet ik in vredesnaam beginnen… Dit ga ik vandaag niet oplossen natuurlijk, maar ik kan mij ook niet echt lekker concentreren. Gelukkig is het Tweede Paasdag en mag ik nog even chillen.
Na een paar uur met andere dingen bezig zijn, gaat het gelukkig al beter. Ik bel mijn ouders en maak een weekplanning voor de rest van de week. Dat brengt rust in mijn hoofd. Ik vraag mij alleen steeds meer af of ik niet elke week teveel inplan. Maar ik wil gewoon graag zo snel mogelijk dat de burn-out weg is. Weer ‘normaal’ zijn. Weer gewoon aan het werk. Dus ik probeer mijn grenzen op te zoeken. Zo goed en zo kwaad als het gaat.
Dinsdag: heel productief
In de ochtend ben ik het meest productief, dus daar probeer ik vandaag zoveel mogelijk gebruik van te maken. De dag begin ik goed, met een flinke wandeling met de hond, een half uurtje yoga en afsluitend een paar minuten mediteren. Helemaal zen ga ik aan het werk. Deze week werk ik voor het eerst weer acht uur.
Ik zet voor ik begin met werken een wekker van een uur. Op die manier kan ik goed bijhouden dat ik niet teveel doe en dwing ik mezelf om genoeg pauze te houden. En door die wekker kom ik er achter hoeveel werk ik eigenlijk altijd extra deed. Ook al in de afgelopen paar weken re-integreren. Ik voel mij al snel schuldig dat ik te weinig doe, wat dus met een wekker erbij nergens voor nodig blijkt. Het tegenovergestelde: ik moet mezelf eerder een beetje inhouden om niet te hard van stapel te lopen.
Ik ben nu ook weer lekker bezig, dus ik twijfel of ik nog een uur aan mijn re-integratie van vandaag vastplak. Maar ik moet eerst verplicht chillen van mezelf. Een van mijn grootste valkuilen is dat ik te overenthousiast wordt omdat ik denk dat het allemaal wel weer gaat. En ik had het juist voorspeld: na een pauze van een uurtje en even boodschappen doen is het klaar. De concentratie is weg. Het is genoeg geweest voor vandaag.
Woensdag: steeds meer zelfvertouwen
Opstaan gaat moeizaam vandaag, want toen de wekker ging had ik duidelijk nog niet genoeg geslapen. Ik probeer altijd tussen de zeven en acht uur te slapen, maar ik wil ook niet te laat ‘s ochtends aan het werk. Uiteindelijk een half uur later dan de bedoeling was ben ik opgestart. Na een grote wandeling met de hond, yoga, een kwartiertje mediteren: hup, aan het werk! Ik heb mijn re-integratie weer op de planning staan en ik wil ook nog een beetje aan de website knutselen.
Ik merk in een Skype gesprek dat ik heb met mijn werk dat ik steeds sterker wordt in deze gesprekken. Het blijft moeilijk om voor mijn mening uit te komen, maar ik doe het inmidddels wel. En het heeft een paar weken geduurd, maar ik zit van tevoren niet meer compleet in de stress bij dit soort gesprekken. Ook al ben ik er toch wel de hele dag in mijn hoofd mee bezig.
Ook krijg ik veel vertrouwen na een gesprek met mijn begeleider van mijn spoor 2 traject. Hij geeft aan dat ik goed op weg ben. En ik krijg ook veel positieve reacties op Maison Viridi, op mijn blogs en recepten. Zo publiceer ik vandaag mijn favoriete zuurdesem recept. Het is zo fijn om eindelijk iets gevonden te hebben wat ik echt leuk vind om te doen. En waar ik echt heel veel energie van krijg π
De dag sluit ik af met een lange wandeling in duinen met Jeroen en Donnie. Heel fijn, totdat we Donnie kwijt zijn. Maar waar ik had verwacht dat ik in paniek zou raken of zou gaan huilen, blijf ik eigenlijk heel kalm. Misschien dat de meditatie en mindfulness hun vruchten beginnen af te werpen? Na ruim twintig minuten zoeken vinden we de Donnie in ieder geval weer terug. De arme schat was helemaal in paniek geraakt, toen ze ons niet meer zag. De rest van de wandeling is ze zo mak als een lammetje en wijkt niet van onze zijde. En nu lekker op tijd slapen, want ik ben kapot!
Donderdag: toch te hard van stapel gelopen
Ik vergeet de wekker te zetten voor het brood dat we elke dag bakken. Dat zou bij mij al een belletje moeten laten rinkelen, want ik ben normaal heel stipt met dat soort dingen. Ik ben er met mijn hoofd niet bij. Ik was gisteren niet voor niets zo moe. Ik ben de week weer begonnen met iets te hard van stapel lopen. Iets wat de afgelopen weken, eigenlijk sinds de start van mijn re-integratie wel vaker gebeurt.
Zodra ik mij goed voel, heb ik de neiging gelijk weer in mijn oude tempo terug te vallen. Maar dat oude tempo gaat nog iets te snel voor mij. De dingen die ik voor vandaag had ingepland, verschuif ik even naar morgen. Vandaag gaat het echt niet lukken. Lekker ironisch dat ik net nu aan een blog aan het schrijven ben die gaat over burn-out en dat het inmiddels steeds beter gaat met mij… Ook na ruim anderhalf jaar herstellen van een burn-out gaat het dus nog steeds met ups en downs.
Een lange wandeling in de duinen met de hond zorgt voor een positief einde aan de dag. Net als lekker de keuken in duiken en om lekker eten te maken. Ik ga proberen de komende dagen het tempo iets naar beneden te schroeven en wat meer vrije tijd in te plannen.
Vrijdag: rustig aan
Vandaag was lekker rustig. Ik had eigenlijk nog wat dingen moeten doen van mezelf. Maar na de flinke terugval gisteren heb ik alleen het hoogstnoodzakelijke op de planning laten staan. Ik heb vandaag ook mijn blog over mijn burn-out geschreven en dat brengt toch veel gevoelens weer naar boven. Het is bijna therapeutisch om erover te schrijven. Maar het maakt het tegelijkertijd ook superspannend om zo’n persoonlijk stuk op het internet te plaatsen. Je weet toch niet wat mensen ervan gaan zeggen. De innerlijke criticus, de perfectionistische en bij vlagen onzekere Kirsten, die wil het liefst niet op de publiceren knop drukken. En nog net even de opbouw omgooien. Die ene zin net wat anders opschrijven. Het is niet snel goed genoeg. Maar uiteindelijk moet ik van Jeroen toch gewoon op de publiceren knop drukken. Gelukkig maar!
En ik krijg alleen maar lieve reacties van anderen. Vooral van mensen die zelf een burn-out hebben, of hebben gehad. Dat ze het zo herkenbaar vinden. En dan weet ik weer waarom ik deze persoonlijke stukken schrijf over mijn burn-out: om meer openheid en meer begrip over het onderwerp te creΓ«ren. Want er zijn nog zo weinig persoonlijke verhalen over te vinden.
Zaterdag: blughhhhhhhhhh
Zaterdag is blugh. Ik heb er geen betere woorden voor. Ik weet niet waar het aan ligt. Gewoon blugh. Ik schiet vol in de tranen bij alles en niets. En word boos om het minste of geringste. Het is zo’n dag dat ik alleen maar voor de televisie kan zitten en een serie bingewatchen.
‘s Ochtends weet ik eigenlijk meteen dat het mis is. Ik probeer wat administratie dingetjes te regelen, maar niets lukt. Ik ben chaotisch en spring in gedachten van de hak op de tak. Ik weet dat het niet zo goed gaat, dus ik ga naar buiten toe om even een half uurtje mee te doen met de Nationale Bijentelling. Even kalmeren.
Dat werkt, eventjes. Maar daarna is het eigenlijk gelijk weer mis. Ik snap er niets van. Maar hoe harder ik probeer om het tegen te houden, des te erger haalt mijn burn-out mij weer in. Hardop zeg ik dat ik het wel accepteer dat het een dag niet gaat. Maar eigenlijk denk ik van binnen aan alle dingen die ik had willen doen. Die op mijn weekplanning stonden. En die vandaag dus niet lukken.
Aan het eind van de dag kan er ik er uiteindelijk een beetje vrede mee hebben. Maar niet van harte. Morgen weer een dag!
Zondag: ik zou rustig aan doen maar was mega-productief
Zo zie je maar. De ene dag lukt helemaal niets, de volgende dag gaat het ineens onverwachts supergoed. Ik krijg superveel gedaan. Twee recepten die al tijden in de wacht staan kan ik eindelijk helemaal uitwerken, namelijk mijn recept voor vegan shoarma en het recept voor platbrood. Ook mijn wekelijkse column is zo geschreven. Ik heb eindelijk zin en genoeg energie om de was te doen. En de schone was die er nog lag op te vouwen. Ik ben echt on a roll.
Vandaag was in ieder geval een goede dag. Normaal. Ik merk dat ik geen moment bezig ben geweest met ‘het gaat niet, ik voel me slecht’. Mijn grote angst is alleen dat ik morgen weer een terugval heb. Ik vind het nog zo moeilijk om mijn energie goed te verdelen over de hele week. Zodra ik mij goed voel ben ik zo blij dat ik eindelijk weer het gevoel terug heb dat ik had voor mijn burn-out. Alsof ik even niet ziek ben. En daardoor ga ik maar door en door. Terwijl ik weet dat ik beter kan stoppen wanneer ik nog een beetje energie over heb. Zodat ik morgen ook weer een klein beetje kan doen. Hopelijk kan ik mijn energie niveau komende week wat beter verdelen over alle dagen.
Liefs,
1 Reactie
Froukje
11 mei 2020 at 18:58Complimenten voor je dagboek over burn-out. Ik denk dat je heel veel mensen steunt met je eerlijke dagboek ?